بررسی حساسیت روش های عیب یابی بر پایه شکل مود به شدت آسیب

اهمیت داشتن توانایی برای نظارت بر سلامت سازه و شناسایی آسیب در سریعترین زمان ممکن، یکی از مهمترین دغدغه­های مهندسان به ویژه در رشته­های مکانیک و هوافضاست. این اهمیت ناشی از آن است که آسیب و تخریب یک سازه در حین خدمت می تواند خسارات مالی و جانی بسیار شدید و بعضاً جبران ناپذیری را به دنبال داشته باشد. یکی از روش­های مورد توجه در این عرصه، روش عیب­یابی با استفاده از تغییرات در خصوصیات ارتعاشی سازه است. هدف از تحقیق حاضر عیب­یابی پوسته استوانه­ای کامپوزیتی از طریق انجام آنالیز مودال تجربی و به کمک روش­های عیب­یابی بر پایه شکل مود و بررسی حساسیت آن­ها در برابر شدت­های مختلف آسیب است. نتایج حاصل بیانگر آن است که تکنیک­های عیب­یابی بر پایه شکل مود از آنجا که مستقیماً از داده های خام تست مودال استفاده نمی­کنند، قابلیت اطمینان کمتری نسبت به تکنیک عیب­یابی دیگر دارند و کارامدی روش­های ذکر شده شدیداً به دقت تست و داده­های مودال استخراج شده وابسته است. به طور کلی اکثر روش­های مورد استفاده به جز در مرحله اول آسیب یعنی حفره­ای با ضخامت 4 میلی متر، در دیگر مراحل قادر به تشخیص موقعیت آسیب هستند.